Όλα ξεκίνησαν πριν 5 χρόνια, όταν όλη η οικογένειά μου, ο μπαμπάς, η μαμά ακόμα και ο παππούς και η γιαγιά πήραν την απόφαση ότι ήρθε η ώρα να γραφτώ στον Σύλλογο Ποντίων Προσοτσάνης για να μάθω να χορεύω ποντιακούς χορούς.
Βλέπετε το σόι του πατέρα μου προέρχεται από τον Πόντο κι εγώ δεν μπορούσα παρά να συνεχίσω την παράδοση. Δεν δυσκολεύτηκα στους χορούς, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν και μάλιστα τους χορεύω με μεγάλη επιτυχία.
Στο μεταξύ ο σύλλογος ξεκίνησε και μαθήματα ποντιακής λύρας, κεμεντζέ όπως την αποκαλεί ο παππούς, και ούτε λίγο ούτε πολύ μετά από 3 χρόνια μου είπαν: «Πάνε και εσύ Λεμονιά να μάθεις λύρα».
Στην αρχή ξαφνιάστηκα! Καλά οι χοροί, αλλά η κεμεντζέ πάει πολύ. Ήμουν μόλις 7,5 χρονών κορίτσι που ξεκίνησα την Γ' τάξη. Τότε έπεσαν οι μεγάλες δυνάμεις. Ο μπαμπάς που ξέρει ότι του έχω αδυναμία και ο παππούς μου ο Κωνσταντινίδης που φέρω το επίθετό του και δύσκολα του χαλάω χατίρι και έτσι μια Δευτέρα βρέθηκα στον σύλλογο με μια λύρα.
Όταν την έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά δεν ήξερα πώς να την κρατήσω. Νόμιζα θα μου φύγει από τα χέρια. Αφήστε που στην αρχή πόναγαν τα δάχτυλα πατώντας στις χορδές για να πιάσω τον σωστό ήχο και να μη τσιρίζει η κεμεντζέ. Μου πήρε κάποιο χρόνο για να το πετύχω. Εδώ με στήριξε ο δάσκαλός μου ο Γιώργος Αυγητίδης. Μου είπε ότι και αυτός στην αρχή δυσκολεύτηκε, αλλά στην πορεία τα έμαθε μια χαρά.
Έβαλα όλες μου τις δυνάμεις και μέσα σε ένα χρόνο εμφανίστηκα με τη λύρα στην παράσταση του Συλλόγου "Ο Πόντος". Χαρά οι δικοί μου! Ο παππούς μου έλεγε σε όλους με καμάρι: «Η Λεμόνα μ’ με την κεμεντζέ!».
Στο μεταξύ ο σύλλογος ξεκίνησε και μαθήματα ποντιακής λύρας, κεμεντζέ όπως την αποκαλεί ο παππούς, και ούτε λίγο ούτε πολύ μετά από 3 χρόνια μου είπαν: «Πάνε και εσύ Λεμονιά να μάθεις λύρα».
Στην αρχή ξαφνιάστηκα! Καλά οι χοροί, αλλά η κεμεντζέ πάει πολύ. Ήμουν μόλις 7,5 χρονών κορίτσι που ξεκίνησα την Γ' τάξη. Τότε έπεσαν οι μεγάλες δυνάμεις. Ο μπαμπάς που ξέρει ότι του έχω αδυναμία και ο παππούς μου ο Κωνσταντινίδης που φέρω το επίθετό του και δύσκολα του χαλάω χατίρι και έτσι μια Δευτέρα βρέθηκα στον σύλλογο με μια λύρα.
Όταν την έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά δεν ήξερα πώς να την κρατήσω. Νόμιζα θα μου φύγει από τα χέρια. Αφήστε που στην αρχή πόναγαν τα δάχτυλα πατώντας στις χορδές για να πιάσω τον σωστό ήχο και να μη τσιρίζει η κεμεντζέ. Μου πήρε κάποιο χρόνο για να το πετύχω. Εδώ με στήριξε ο δάσκαλός μου ο Γιώργος Αυγητίδης. Μου είπε ότι και αυτός στην αρχή δυσκολεύτηκε, αλλά στην πορεία τα έμαθε μια χαρά.
--- Στην παράσταση του Συλλόγου Ποντίων Προσοτσάνης ---
Έβαλα όλες μου τις δυνάμεις και μέσα σε ένα χρόνο εμφανίστηκα με τη λύρα στην παράσταση του Συλλόγου "Ο Πόντος". Χαρά οι δικοί μου! Ο παππούς μου έλεγε σε όλους με καμάρι: «Η Λεμόνα μ’ με την κεμεντζέ!».
Λεμονιά Κωνσταντινίδου
(Δ' Δημοτικού)
Δεν υπάρχουν σχόλια