Culture

Ο ράφτης από τη Γούζουλου

Η μοναδική φωτογραφία που έχει η οικογένεια Αθανασιάδη
Μιλώντας με τον κο Χρήστο Αθανασιάδη

Ο Χρήστος Αθανασιάδης θυμάται μικρός τον παππού του να του δείχνει τους πόντιους χορευτές με την παραδοσιακή στολή και να του λέει με καμάρι: «Να αυτά τα ρούχα που βλέπεις έραβα στην πατρίδα».

Ας ξετυλίξουμε από την αρχή το κουβάρι της ιστορίας. Ο Λάζαρος Αθανασιάδης, «ο ράφτης από τη Γούζουλου» όπως είναι αλλιώς γνωστός, γεννήθηκε στο χωριό το 1890. Από μικρό δεν του άρεσαν και πολύ οι δουλειές με τα ζώα και τα χωράφια που ήταν η κύρια ασχολία των κατοίκων και έτσι όταν έγινε 14 χρονών άφησε πίσω το χωριό και πήγε στην μεγάλη πολιτεία της Ορντού για να μάθει τέχνη. Βρήκε ένα δωμάτιο στην οικογένεια Ναβροζίδη, που είχε μεγάλο σπίτι, επειδή ο πατέρας ήταν χτίστης, μπήκε δίπλα σε έναν ράφτη όπου μαθήτευσε με άλλα αγόρια. Στην αρχή ξεκίνησε τσιράκι, μετά κάλφας και σε μερικά χρόνια έγινε μάστορας στην τέχνη του.

Η οικογένεια Ναβροζίδη που εκτίμησε την εργατικότητα, την ομορφιά του αποφάσισε να τον κάνει γαμπρό στη μονάκριβη κόρη τους για να την έχουν κοντά τους. Έτσι ο νεαρός Αθανασιάδης από το Γούζουλου έμεινε στην Ορντού, ξεκίνησε το δικό του σπιτικό. Σε μια καμαρούλα του σπιτιού έστησε το ραφείο του. Εκεί πάνω στο ξύλινο τραπέζι ανάμεσα σε βελόνες και μασουράκια, άπλωνε τα μαύρα, γκρι υφάσματα και έραβε τις ανδρικές βράκες, τις ζίπκες όπως τις λένε, τα γιλέκα και τα βαμβακερά άσπρα καμίσια. Μέσα από τη δουλειά του ζούσε και μεγάλωνε την οικογένειά του που όπως φάνηκε ήταν και καρπερή. Απέκτησε 8 παιδιά στην πατρίδα.

Είχε γίνει πολύ καλός στην τέχνη του κι έραβε για «τη Ορτούς τα παλικάρε», όπως φαίνεται στη μια και μοναδική φωτογραφία που έχει η οικογένεια και μας την παραχώρησε φιλικά.

Όλα αυτά μέχρι που «εκάεν το Τσάμπασιν και επέμναν τα τουβάριε». Μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφτασε μόνος με τη γυναίκα του στην Προσοτσάνη Δράμας. Στην καινούρια του πατρίδα, οι ζίπκες δεν φοριούνταν πια, αναγκάστηκε να γίνει καπνοπαραγωγός, εργασία προσοδοφόρα της εποχής για να στεριώσει την οικογένεια που δημιούργησε από την αρχή στη νέα πατρίδα.

Την τέχνη του δεν την ξέχασε ποτέ. Μόλις περίσσεψε μερικά λεφτά, αγόρασε ραφτική μηχανή για να εξυπηρετεί την οικογένειά του. Έραψε τη ζωή του σε καινούρια μέτρα...

Έρευνα: Δέσποινα Καρρά
(ΣΤ' Δημοτικού)

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε ένα σχόλιο