Λατρεύω τους ποντιακούς χορούς. Ξεκίνησα να τους μαθαίνω πριν από πέντε χρόνια στο τμήμα αρχαρίων του Συλλόγου Ποντίων Προσοτσάνης «Ο Πόντος» και σήμερα βρίσκομαι στο Εφηβικό Τμήμα.
Την αγάπη μου αυτή νομίζω ότι τη χρωστώ και στη δασκάλα μας την Ράνια Κοσμίδου. Δε μας μαθαίνει απλά τα βήματα, μας εξηγεί το κάθε τι. Από πού προέρχεται ο χορός, τι ύφος έχει, τι συμβολίζει, πώς στέκεται το σώμα, πώς κουνιούνται τα χέρια, μας βάζει στη μαγεία του χορού.
--- Χορός Κότσαρι ---
--- Χορός Τρυγόνα ---
Εμείς οι Πόντιοι της Προσοτσάνης, επειδή οι περισσότεροι καταγόμαστε από την περιοχή της Νικόπολης, έχουμε μάθει όλους τους χορούς της Νικόπολης. Υπάρχουν χοροί που τους συναντάμε μόνο εκεί, όπως το Κουνιχτόν και το Ούτσαϊ, αλλά και οι γνωστοί σε όλο τον Πόντο χοροί όπως το Ομάλ, το Τικ και η Τάμσαρα που χορεύονται με τα ίδια περίπου βήματα αλλά με διαφορετικό ύφος.
--- Χορός Τικ Μονό ---
Όταν φωνάζει η κυρία Ράνια με τη διαπεραστική φωνή της «απάν ’σην καϊτέν» βηματίζουμε πάνω στο σκοπό κάθε χορού τρέμοντας ζωηρά τον κορμό και τα χέρια μας.
--- Χορός Ούτσαϊ ---
Εκεί που είναι πολύ απαιτητική είναι στο Ομάλ Νικόπολης ή Ομάλιν. Πρόκειται για τον πιο αντιπροσωπευτικό χορό της Γαράσαρης, όπως είναι αλλιώς γνωστή η Νικόπολη. Εκείνο που τον κάνει ξεχωριστό είναι η παράταξη των χορευτών που είναι σαν ένα σώμα, μια ψυχή και έχει κίνηση έντονη με δόνηση όλου του σώματος. Στις πρόβες επιμένει συνεχώς: «Ακουμπήστε ώμο με ώμο, μην αφήνετε κενό στον κύκλο, διπλώστε τους αγκώνες, φέρτε τα χέρια σχεδόν κολλητά στο σώμα σας, προσπαθήστε να γίνετε μια σφιχτά πλεγμένη αλυσίδα». Κι εμείς μόλις ακούμε τη συνοδεία του λυράρη μας Κώστα Παπαδόπουλου κάνουμε μικρά βήματα στο πλάι σηκώνοντας το πέλμα ελάχιστα από το έδαφος, φέρνουμε μπροστά το αριστερό πόδι και το πατάμε με δύναμη, τινάζουμε το σώμα σαν να το χτυπά ο άνεμος και τρεμουλιάζουμε τους ώμους. Μας συνεπαίρνει ο χορός και σταματάμε μόνο όταν πάρει το δοξάρι του ο λυράρης από την κεμεντζέ ακούγοντας μόνο το νταούλι του Παναγιώτη Αθανασιάδη που μας συνοδεύει μέχρι το τελικό δεξί πάτημα.
Όπως λέει και η κυρία Ράνια «είναι ένας τελετουργικός χορός, όχι τόσο εύκολος όσο φαίνεται, επειδή για να τον αποδώσουν ωραία οι χορευτές χρειάζεται να νιώσουν τη δύναμη της ένωσης, του δεσμού που δημιουργούν μεταξύ τους.».
--- Χορός Ομάλ ---
Όπως λέει και η κυρία Ράνια «είναι ένας τελετουργικός χορός, όχι τόσο εύκολος όσο φαίνεται, επειδή για να τον αποδώσουν ωραία οι χορευτές χρειάζεται να νιώσουν τη δύναμη της ένωσης, του δεσμού που δημιουργούν μεταξύ τους.».
Έρευνα: Δήμητρα Καλπακλή
(ΣΤ' Δημοτικού)
Δεν υπάρχουν σχόλια