Η ιστορία του Τάλου!

Ο ΤΑΛΟΝ [Ακριτίδης Δαμιανός του Στέφανου].

---

Όταν στο κλείσιμο της παρουσίασης του ιστολογίου μας στο 1ο Συνέδριο Ποντιακού Πολιτισμού που πραγματοποιήθηκε στην Προσοτσάνη, αναφέραμε ότι το ιστολόγιό μας δεν θέλουμε να σταματήσει εδώ και καλέσαμε όλους να το αγκαλιάσουν ώστε να γίνει η βάση της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού της Προσοτσάνης, ομολογούμε ότι δεν περιμέναμε τόσο σύντομη ανταπόκριση.

Έπειτα από λίγες ημέρες, ο κύριος Στέφανος Ακριτίδης, ο οποίος έχει καταγωγή από την Προσοτσάνη (φοίτησε μάλιστα μέχρι την τετάρτη τάξη του δημοτικού στο σχολείο μας) και ζει στην Καβάλα, ανάρτησε στη σελίδα του ιστολογίου μας στο Facebook (https://www.facebook.com/stisrizesmas), την ιστορία του πατέρα του, ο οποίος γεννήθηκε στο πλοίο που μετέφερε τους γονείς του από το χωριό Γούζουλου της Νικόπολης στην Ελλάδα.

Η ιστορία του πατέρα του κου Ακριτίδη είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και συγκινητική και μετά από άδειά του, τη δημοσιεύουμε στο ιστολόγιό μας.

Η Συντακτική ομάδα

Θα σας γράψω την ιστορία του Τάλου.

Το 1917 ενημερώθηκαν οι κάτοικοι του Γούζουλου Νικοπόλεως να εγκαταλείψουν το χωριό τους σε δυο μέρες. Ένα χωριό με 122 οικογένειες, δυο σχολεία και δυο εκκλησίες. Πηγές αναφέρουν ότι το χωριό είχε οικογένειες μεγάλες με επτά ονόματα.

Μετά από δυο μέρες ξεκίνησε μια πορεία προς το άγνωστο που κράτησε 52 μέρες, όμως οι κάτοικοι του Γούζουλου δεν ήθελαν να μείνουν εκεί και έγραψαν γράμμα στον πρωθυπουργό της Ελλάδος για να έρθουν στην πατρίδα. Πράγματι μετά τρία χρόνια, το 1920, τους ήρθε απάντηση που έλεγε ότι σε τρεις μήνες ένα καράβι θα τους περιμένει στην Σμύρνη για να τους μεταφέρει στην Ελλάδα.

Ξεκίνησαν λοιπόν και φτάνοντας μετά τρεις μήνες στην Σμύρνη είδαν ένα καράβι καινούργιο να τους περιμένει. «ΜΙΛΑΝΟ» το όνομα του καραβιού, Μιλάνο ο ιδιοκτήτης και καπετάνιος, παρθενικό δρομολόγιο.

Μεταξύ των επιβατών και ο Ακριτίδης Στέφανος του Δαμιανού [παππούς μου] με την γιαγιά μου Ελένη και τα αδέρφια του. Στο καράβι, κατά τον πλου, η γιαγιά μου Ελένη γέννησε ένα αγοράκι. Ο καπετάνιος το θεώρησε γούρι καθώς ήταν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε στο πλοίο του, το βαφτίζει και του δίνει το όνομα «Μιλάνο».

Όταν έφτασαν στην Προσοτσάνη, δεύτερο και τελικό σταθμό μετά τις Φέρες, οι χωρικοί ακούγοντας τον παππού μου να φωνάζει «Μιλάνο» τον μικρό, ρώτησαν τι όνομα είναι αυτό και ποιός τον βάφτισε. Απαντώντας ο παππούς μου πως τον βάφτισε Ιταλός και του έβαλε το όνομα το δικό του και του πλοίου, αμέσως του κόλλησαν το παρατσούκλι «Τάλος».

Στον παππού μου δεν άρεσε το όνομα και μετά ένα χρόνο τον ξαναβαφτίζει και τον ονομάζει «Δαμιανό».

Ο Τάλος έχασε τη μητέρα του Ελένη όταν ήταν εννέα μηνών. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε ακόμη τέσσερα παιδιά, την Ευθυμία (Μουρατίδου σήμερα) και τους Παύλο, Πέτρο, και Γιώργο. Πρόσφατα ο Γιώργος, μας άφησε κι αυτός...

Το 1940 ο εικοσάχρονος Δαμιανός μαθαίνει ότι στην Ιταλία ο νονός του έχει ναυπηγεία, παίρνει τα χαρτιά του και ξεκινάει για το μεγάλο ταξίδι να βρει τον Μιλάνο. Στην Θεσσαλονίκη τον πιάνουν οι Γερμανοί, τον δέρνουν, του σκίζουν τα χαρτιά και αναγκάζεται να γυρίσει στην Προσοτσάνη, ο Τάλος ή Δαμιανός...

Μετά την κατοχή γίνεται αυτοκινητιστής και το 1954 αγοράζει μισό λεωφορείο στην Καβάλα. Το 1967 έχοντας τρία παιδιά -εμένα τον Στέφανο τον μεγαλύτερο, τον Γιάννη τον μεσαίο και τον Μπάμπη τον μικρό, (εγώ δούλευα τα καλοκαίρια ως εισπράκτορας και το χειμώνα στο γυμνάσιο)- ερχόμασταν μια Κυριακή από Καβάλα -δρομολόγιο 12 η ώρα τη νύχτα- είχαμε ένα επιβάτη μόνο, που μιλούσε σπαστά Ελληνικά και ρωτώντας τον τι είναι, απάντησε Ελληνοϊταλός. Λέγοντάς του την ιστορία του πατέρα μου, γελώντας μας είπε: «ακόμη εδώ είσαι; Αυτός είναι δισεκατομμυριούχος, έχει ναυπηγεία και είναι γέρος». Κοιταχτήκαμε με τον πατέρα μου και γελάσαμε.

Το 1980 σε ηλικία 60 χρονών ο ΤΑΛΟΣ ή ΔΑΜΙΑΝΟΣ εγκατέλειψε αυτόν τον κόσμο και μας άφησε ένα τεράστιο κενό και έναν πόνο αβάσταχτο, με μια πληγή που δεν κλείνει. ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Στην Προσοτσάνη ακόμη και σήμερα τον ξέρουν οι μεγάλοι ως «ΤΑΛΟ». Πατέρα αιωνία σου η μνήμη, δεν σε ξεχνάμε ποτέ, ούτε εσένα, ούτε τον Γιάννη, ούτε τη μάνα μου την Αρχοντή, ούτε τον Μπάμπη.

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ.
Δεν τον χάρηκα όμως…

Ακριτίδης Στέφανος